آنچه را که هست ببین

راه بدیست این خط های سفید انگار تا اخردنیا خط های سفید بر پشت من رژه خواهند رفت همچون قطاری بر نردهای آهنین همچون شعله ای بر ابی سرد عادت کرد ام به عقب نگاه نکنم چون همه گذشته ام مانند نوار های کاستی است که در دوران بچه گی روی زمین می چیدم تا با تلنگری از انگشتان همه را بر زمین بیندازم همه آمدن و همه رفتن و همه را جز من کسی نیاورد و هیچ کس به خاطر من نماند زندگی را نمی توان بر شعله آتش دید زندگی کلمات بی اراده نیست که مانند برفک های تلوزیون در نیمه شب خاموش شود زندگی امروز من اقیانوس خشک شده است همچون ماهی در حسرت اب می میرم... بگذریم چند وقتی بود که از تو نامه نداشتم بگذار جواب نا مه ات را از زبان پدرم بدهم

همیشه آن چرا که هست ببین

حقیقت را

آنچه را که هست

فرافکنی نکن

تفسیر نکن

معنایی را تحمل نکن

یعنی به ذهنت اجازه مداخله مده

آنوقت به تدریج با واقیعت مواجه می شوی

در غیر این صورت هر کس در دنیای خواب و خیال خود زندگی می کند

مراقبه بیرون آمدن از این دنیا هاست

از این الگو که از جسم و فهم است

دیدی پدر من اشو چی گفت؟ نامه ات را زیر قهوه گذاشتم برای همین از بین رفت می خواهم کاری کنم چیزی نو از روزگارت به یاد گیری سعی کن فقط به خودت دروغ نگی

سلام مرا به همه برسان

بهزاد منفرد