زهرای من همسان من

نمی دانم چرا  جمله عشق برای نوشتن نیست

شاید بخاطر شخصی است که راهی جز ماندنش نیست .

گرچه هر چه هست  نیست نباید بداند که هست . 

نگاهم افتاد به آن سو ،  او که می رقصد که هست 

قدمهایی آرام از میان آّبها برداشت باراش ببست .  

سالها گذشت و در باورم هر شب به  یادش نقشی نشست.

آن که بود ز رفتنش  نداشت پاسخی به انچه هست . 

روز که دوباره امدنش ز راه رسید رفتم دست گرفتم که ایست

تو کیستی که هر بار رفتنت دست من نیست که نیست

نشست و نگاهم کرد و گریست

پوزخند و سپس سنجاقی ز موهایش گسیخت

و رقص گیسوانش ز آسمان گریخت 

لبانش که باز شد می دانستم که این قلب زآغاز تهیست

و باز هم نگاهش کردم تا صدایش آورد که هیس

سوالت نیست در خاطرم که چه روز بودم ز پیست 

و تو نیز در خاطرم نداری جایی جز مردی که همشه توهیست 

نگاهم ز آسمان دوخت  که نبنید اشکم که ریخت 

و او نگاهم به زبانش دوخت ، ندید که آَسمان اشکم نریخت 

نگاهم به سویش که دید چشمانش به آنسو گسیخت

گفت که  آُسمان روزی ز عشق ماه به شب گریخت 

اما هیچ کس به پشتش حتی یک قطره آب هم نریخت

چون زعشق آمد زبانش به حرف ، حس بودن کنارش چه هست 

نگاهم که آمد کنارش نشست صدایش آورد که آه ،آنطرف نشست

نسیمی از کنارم گذشت و رفت،  با صدای لرزان پرسیدم که اسمش چه هست

زهرای شب  همسان من از آسمان شب را گرفت آرام نشست

شب  که دیدم در دستمان روز زما نورش گرفت قلبش شکست

زهرای شب همسان من  شب ز دستانش جای باران نشست

روز که آمد،  باران شب نماند زتن ، راز عشق همین است و بس

شب ز روز برگشت چو اصل من ندیدم زهرای شب از آن شب دگر

بهزاد منفرد