غرور...

بچه که بودم تا آلان که مثلا بزرگ شدم یه شعر بود همیشه گوش می دادم فقط زمانی که تنها می شدم میومد می گفت .:

چرا وقتی که آدما تنها میشه غم و غصش قدر یک دنیا میشه! میره یک گوشه پنهون میشنه اونجا رو مثل یه زندون می بینه!

هر وقت تنها شدم قدر عشق و دونستم واقعا تو این زمونه هیچ کسی یار کسی نیست جز خود آدما ، امروز داشتم به این فکر می کردم که واقعا چرا من نمی تونم تنها زندگی کنم . راستش اخلاق دیگران رو من تاثیر جالبی نگذاشته ، تو این زمین که فقط آدمای خاکی توشون زندگی می کنن بعضی ها یه سری شغل دارند یه شغل برام جالب بود اونم این که بعضی دیگه کارشون شده عشق به بازی بگیرند و از این یار به یار دیگری بند این مسائله برام پوچ و بی دلیل من هیچ وقت نخواستم عشق و فراموش کنم یا بخوام باهاش بجنگم خسته که شدم از این دنیا نه بلکه از موجودات بی رحم خاکی ! یکی از سخت ترین کارهائی که تو زندگیم دیدم و تجربه کردم مبارزه با غرور ... غرور رو نمیشه رها کرد بخاطر عشق بارها غرور رو زیر پا گذاشتم و چوبشو خوردم . اما می دونم روزی میرسه و این ضعف و کنار می ذارم و اون روز من خوشبخترین مرد روی زمینم چون دیگه هیچ کس شغل عاشق کشی شو به رخ من نمی کشه!!!