برایش زمزمه حقیقتم

می دانم خسته است خسته ازتمام دوری صدای نالانش نشان از حقیقت خسته بودنش بود ٬ساعتی پیش قدرت شنیدارم لیاقت صدایش را داشت شایدنتوانم احساسم را به بیانم عرضه کنم . شدم کودک کلاس اول دبستان احساسم و به قلم مکتوب می کنم برایش می نویسم هر آنچه که در این زندگیم می پندارم به گمان خودش این دوری برایم به کشتن مگسی خلاصه می شود  اما فارغ آز انکه من هم مانند مگسی به دست روزگار کشته می شوم  اون نمی داند که چقدر ابشار برایم با ارزشه چون به وسعت پهنای زمین قطره را به هم پیوند می دهد  ٬ شاید اشتباه کردم که بجای منضومه زمین را در دل دریا نهادم٬ او راز دوست داشتن مرا نمی داند او شک دارد٬ نه به من بلکه به عشق. کاش می دانست که عشق جادوگرنیست حقیقته. من تشنه راستیم دروغ را در زباله های کلاس دوم دبستان انداختم و با کیفی گمشده به خانه برگشتم صدای اشکاهایم را در همان سال شنیدم و دگر هیچ٬ برایش زمزمه حقیقتم شاید ازدروغ سیراب باشد که حقیقت را باور نکند اما من دروغ را به خواب پرندگان مهاجر می پندارم من از راستی سرچشمه گرفتم کلمه راستین عشق را با احساس تصمیم نگرفتم احساس فقط پشیزی از بیهودی است . من اورا در میان خارهای سفید بو کردم بدون آنکه صورتم ذره ای خراشیده شود ٬ عقل را می توان از نیزار های مرداب پیر شمال به خاطره راستین به شهر ناب حقیقت برد ٬چیزی  کم از گنجینه های پادشا هان اصیل ایرانی ندارد٬ صحبتی که چندی پیش در گوشش نشاندم شوقی جز شعار حفظ وطن ندیدم گرچه عاشق وطن است « تیشه در ریشه وطن زدن شعار ماست » ولی او تواناست آنقدر که مرا به مسیری غیر دروغ هدایت می کند. قدرت نشانه های طبیعیش آنقدر هست که محلت ورق زدن تاریخ را از من گیرد ٬ او می داند که ابر را چه زمانی بارانی بیند فریاد صدا های طنین اندازه ازادیه دوری را بار دیگر در گوشش می خوانم و باز هم مثل همیشه از او  زمان می جویم من عوض نخواهم شد زیرا همان طور که میبینی زبانم می تواند دیکته کند کلمات را حتی بر روی تکه سنگی که ازدرد گریه می کند من تعغیر نمی کنم مگر انکه تورا بیشتر دوست داشته باشم ای تمام زندگیه من