از خواب پریدم تا این را نوشتم

بر پلی قدم  میزنم با صدای دل انگیز ماه به چشمانت می اندیشم به نگاهت فکرمی کنم خسته ام خسته. از دانه های گندم آموخته ام که باید دوست داشته باشم مهم نیست چه چیزرا هر آنچیز که به دست خدا افریده شده باشد این را توبه من آموختی تو ساز منی تو صدای منی تو هر آنچه که هستمی تا به کی این دوری تا به کی این حسرتا بکی این ضربه بر قلبه من. من تاوان دوست داشتن تورا میدهم می دانم که تا طی کردن این پل دراز صبر عمر نوح را طی کردم عهد وپیمان خود را نخواهم شکست ادامه می دهم آنقدر که دگر همه بفهمند که من عاشقی تضاهر نیستم بلکه تیزیه خنجره عشقم می خواهم بگریم هر آنقدر که تونتوانی اشک هایم را پاک کنی همانطور که خدا نتوانست بر روی من بخندد می خواهم صدا زنم عشق را میدانم که من پشیزی نیستم در مقابل نگاهش اما این را هم توبه من آموختی صدایش را تودر گوشم ساختی زیبایش را برتو دیدم مریمی که هیچ گاه فراموش نشدنی است مریم در طبیعت به رنگ سفید است اما مریم در طبیعت معنای هر انچیز رامیدهد که سفید است مریم از دشت زیبای گلها آمده است مریم در زیر این پل عطررا صدا می زند.

 مریم را دوست می دارم زیرا تولدم را به خاطر داشت

 اورا دوست میدارم زیرا چهره ام را از یاد برد

 مریم را دوست می دارم زیرا برایم عقربه ی زندگیش را از حرکت باز خواست

مریم را دوست می دارم زیار به من داد هر آنچه را که خدابه اوداد

 مریم را دوست می دارم زیرا اوهمان چیزی است که خدا می خواست بر تقدیر من

 مریم را دوست می دارم زیرا تنها اوست که می تواند مشام طبیعت را زنده سازد

 مریم را دوست دارم زیرا کم صبریش مرا صبر داد

 اورا دوست دارم اورا دوست دارم تنها فقط نه برای انکه مرا دوست داشت بلکه برای هستیش هستی مساواتش که مرا هم در ذهن خود جای داد که بگوید بی خدا زندگی فقط نشان ازپوچی است .